RÚV fleiprar um fasisma

Viðvaningshátturinn á fréttastofu ríkissjónvarpsins heldur áfram. Kannski er það engin tilviljun að fláttskapurinn nái sérstöku hámarki þegar rætt er um Evrópusambandið.

 Í kvöldfréttum RÚV í dag, 17. maí var Eiríkur Bergmann, æviráðinn álitsgjafi RÚV OHF í Evrópusambandsmálum mættur með fasistastimplana sína eins og venjulega.

Rætt var um stjórnmálaflokka sem hafa það mál efst á stefnuskrá sinni að standa gegn frekari pólitískum samruna gömlu Evropu.

Allir voru þeir snöfurmannlega afgreiddir sem fasistar, eins og flestir sem hafa eitthvað við það að athuga að aldagömul ríki leggi réttarkerfi sín í rúst og selji fullveldi sitt í hendur gamalla sovétkommúnista eða fylgismanna og aðdáenda Mao Tse Tungs eins og þeirra sem nú gegna forystuhlutverki í politbjúróinu í Brussel.

Til hvers?  Jú, til þess að beita megi sameiginlegu afli hinna frjálsu og ríku gegn villimönnum eins og Milosovich, Karadzich, Mladich og nú Pútin. Mönnum sem viðhafa dálítið annan söguskilning en yfirstéttin í Brussel sem slafrar í sig niðurgreiddar steikur af frönskum tuddum og skolar þeim niður með ríkisstyrktum veigum úr Mosel dalnum.

Nigel Farage er forystumaður andstöðu hins evrópska samruna í Evrópuþinginu, mótfallinn stjórnlausum innflutningi fátæklinga frá austur Evrópu og víðar. Hann er samt ekki alveg eins mikill fasisti og hinir skv. RÚV eins og sn. kollegi hans frá Hollandi, Geert Wilders og ýmsir aðrir.

Hví skyldi það vera? Er það af því Farage á þýska konu? Er þetta kannski bara kurteisi hjá þessum pólitísku tískulöggum sem stjórna erlendum fréttaflutningi á hinu ríkisrekna sjónvarpi?

Bretar hafa tekið á móti um 4 milljónum efnahagslegra flóttamanna frá austur Evrópu á sl. 10 árum. Sviss, sem er ekki í ESB hefur tekið á móti 2 milljónum manna og fundið þeim öllum vinnu og annað viðurværi. Velferðarkerfi þessara landa eru á ystu nöf. 

Sósíalistar og aðrir veruleikafirrtir atvinnustjórnmálamenn í Vestur Evrópu og aðrir sem halda að verðmæti séu framleidd með seðlaprentun álíta að enginn vandi fylgi fólksflutningum af þessari stærðargráðu.

Þeir láta kjósa sig í stjórnir ríkis og bæja eins og þeir hafa alltaf gert, út á loforð um brauð og leiki ef aðeins þeir fái að halda velinum. Hvað verða grikkir marga áratugi að greiða til baka pappírinn sem Draghi er búinn að prenta handa þeim? Peninga sem búnir eru til úr lofti einu saman.

Sögulegir endurskoðunarsinnar eins og þeir sem RÚV notar í sínum litaða fréttaflutningi verða fyrr eða síðar að fást við veruleikann.

Forvígismenn fréttastofunnar myndu gera vel í að kaupa eins og tíu eintök af kennslubók í sagnfræði sem nær yfir tímabilið frá 1760 - 1950 svo dæmi sé tekið og nota það gjarnan áður en snúningur er settur á fréttir eins og þær sem jafnan eru fluttar af málum eins og þeim sem tengjast Evrópusambandinu.

Erlendur fréttaflutningur stofnunarinnar, sérstaklega Ríkissjónvarpsins er til skammar. Þjóðin býr við raunverulegt fréttabann af erlendum vettvangi, nema þegar kemur að sérstökum áhugamálum þeirra sem sitja við prjónavélar stofnunarinnar.

Þá er allt sett í gang við að "miðla" því sem rétt þykir og nauðsynlegt og neftóbaksliðinu sem enn vermir ganga stofnunarinnar þykir hæfilegt að sótsvartur almúgi þessa afskekkta lands fái að vita.

 

 

Ný verðbóla á fasteignamarkaði?

Sitthvað görótt er nú á seyði á íslenska fasteignamarkaðnum.

Vissir flokkar fasteigna seljast nú á yfirverði, þ.e.a.s. yfir ásettu verði. Nokkur fjöldi eigna seldist þannig í síðasliðinni viku. Í einhverjum tilvikum voru fleiri en eitt boð lögð fram í eignir sem svona seldust. Fermetraverðið hækkar stjórnlaust og er þegar komið yfr 350.000 krónur á fermetrann í vissum eignaflokkum.

Nauðsynlegt er að skoða hvað veldur. Það fyrsta sem kemur í hugann er að svo mikill skortur sé á eignum í ýmsum stærðum að það valdi verðhækkun umfram jafnvægisverð, sem í áðurnefndum tilvikum gæti legið við 300.000 króna markið eða lægra.

Þessi skýring er hæpin þar eð íslenski byggingariðnaðurinn náði að framleiða um þrefalt eftirspurt magn íbúða síðustu þrjú árin fyrir hrun, þ.e.a.s. byggðar voru 3.500 nýjar íbúðir á þeim tíma sem eftirspurt magn eftir nýju húsnæði var rétt um eða yfir 1.000 íbúðir á ári. Heildarveltan, talin í eignum seldum ár hvert frá 1994 til 2007 fór úr um 4.500 seldum íbúðum í tæp 17.000 á árunum 2006-7 sem er margföld mannfjöldaukningin á sama tímabili.

Það sem olli þessum sveiflum og átti stóran þátt í íslandsbrunanum 2007-8 - var offramboð af peningum. Hið sama er augljóslega uppi nú. Fólk sem leggur fram kauptilboð í eignir og nýtur þess í engu að það eigi til sparifé er að keppa við aðila sem skeyta engu um skömm né heiður í að verja sína hagsmuni.

Íslenskar fjármálastofnanir eiga um 60% alls íbúðarhúsnæðis í landinu, en vilja ekkert við það kannast opinberlega.

Offramboð af lánsfé er orðið alþjóðlegt vandamál en er engu að síður það sem mest er tíðkað af stærstu fjármálastofnunum heimsins, sérstaklega seðlabönkunum sem búa til peninga úr fersku lofti. Á c.a. 10 ára fresti fella þessir aðilar spilið, hirða eignirnar af varnarlausum og grandalausum viðsemjendum sínum. Stokka svo spilin og gefa upp á nýtt. Þeir sem tapa aleigunni í þessum leik missa mannorðið líka og fá vottorð upp á það.

Þeir aðilar sem eru nú á markaðinum að reyna að kaupa sér fasteignir til að búa í til frambúðar ættu að kynna sér hvar í þessari refskák þeir eru staddir. Það sem bíður þeirra er eignasvifting og nauðung þegar tjaldið er fellt, eins og áður er lýst. Sparifé sem fólk er búið að nurla saman er verðfellt af áhrifamiklum aðilum á lánamarkaði.

Þeir vita sem er að verðtryggingin sér um að færa til eignirnar án þess að lagabókstafur komi þar að. 

 

Plat og hrekkir

Viðræðuslit og hrekkjabrögð:  Á einhverjum tímapunkti munu íslendingar tjá sig um samskipti sín við hertogana í Brussel. Hvernig það gerist skiptir talsverðu máli.

Nái hrekkjalómarnir sínu fram mun þjóðin fá að kjósa um aðildarsamning - ekki um aðildarviðaræður. Ætla minnipokamenn að sætta sig við leikslokin, hver sem þau verða? Örugglega ekki.

Það er allt í lagi að efna til þjóðaratkvæðagreiðslu um hugsanlega aðild að Evrópusambandinu, en þá á að spyrja fólk hvort það vilji að Ísland sé aðili að samtökunum eða ekki. Sú spurning svarar þeim öllum sem nú er verið að snúa í hrútshorn.

Þetta mál er í svo miill þvælu á öllum stigum að flestir gerast móðir af að reyna að taka vitrænan þátt í henni. En það er eftir öðru. Hér veður allt uppi í vitleysingum sem ekkert vilja eða geta annað en níðast á opinberum persónum. Og eflast við hverja raun. Þetta mál er ekki verra en önnur til þess.

Suðurgangan

Jæja, laugardagur og þrasið komið í þakhúsið......  Pólitísk tvíræðni og slóttugheit .... leirborin tunga stjórnmálamanna hefur skyndilega brostið fram eins og Skeiðarárhlaup.

Hvers vegna þessi tilfinningahiti? Hvers vegna öll þessi svikabirigsl? Eru menn alveg hættir að lesa Macchiavelli? Hvað varð um alla lýðræðissinnana? Er lýðræðið einungis það sem menn missa út úr sér á kjördegi eða daginn áður? Eins og karlinn sem aldrei sagðist drekka daginn eftir, en sagði að það hefði komið fyrir sig að eitthvað hefði stundum hrokkið ofan í sig daginn áður .... Vonandi líður öllum vel.

Herman von Rompoy, Manuel Barroso, Ollie Rehn; Laurel & Hardy og allir hinir embættismennirnir í Brussel, þessi 30.000 manns sem enginn hefur kosið til eins né neins .... hverjum lúta þeir annars? Kjósendum aðildarlandanna kannski? Þurr fyndni.

Vita menn ekki hverjir keisarar sameinaðrar Evrópu eru? Þurfa íslendingar að ganga lengra með sinn betlistaf en þeir hafa nú þegar gert? 

Er bjálfahátturinn kominn á það stig að hann sé orðinn útflutningsvara? Kannski. Það er altént gott til þess að hugsa að við eigum hauka í hornum evrópska seðlabankans og hjá alþjóða greiðslumiðlunarbankanum í Basel.

Víxlararnir sem nú sjá um að færa Evrópu lífsgæðin geta rólegir söðlað hesta sína og farið óáreittir leiðar sinnar um skörð Alpafjallanna suður á bóginn. Búið er að múlbinda órólegustu ættbálkana. Þeir eru rólegir á meðan þeir geta sötrað sitt vín og etið sinn ost og horft á það sem myndræðið skammtar þeim til umhugsunar. Stelpur í stuttum pilsum og fákar þeirra, sólbrúnir og sællegir. Allir kátir. Barely Sconie!

Íslendingar skulda nú þessum goðum alla sína framleiðslu þessa árs og hins næsta og greiða fyrir það um 80 milljarða króna á þessu ári í vexti. Það vandamál á að hverfa eins og dögg fyrir sólu með nýjum mælistokk a verðmæti. Næsti meter er kvartel. Vigtaðu rétt, strákur ! 

Allur þriðji her Hitlers laut í gras við Kænugarð. 600 þúsund manns og nokkrar milljónir innfæddra. Tímósjenkó er laus og hvað verður næst? Jú, þeir eru að sveifla hakakrossinum þarna í frostinu og ætla að ganga í Evrópsambandið.

Njóta ávaxtanna af frelsínu, losa sig við Pútín og Janúkóvitsj. Ganga í klúbbinn með Rompoy, Rothschild, Barroso, D´Estaing og Lukku Láka. 

Hver er refsingin fyrir þessa rafsuðublindu sem stjórnmálamenn samtímans þjást af?

Þrælkun. Í fínum fötum.  Chateau LaFitte.

 

Pínulítil hjálp við skoðanamyndun: RÚV enn á ný.

RÚV í fréttum kvöldsins 3. febrúar: Íslensk þýðing enska orðsins "STREAM" í meðförum íslenskra málvísindamanna á RÚV: "HOPA".

Í alvöru?   Lærðu málvísindamenn RÚV sína ensku hjá Baron von Munchausen eða Joe Izuzu ?

Í þessari frétt var verið að ræða við bandarískan vísindamann, starfsmann NASA sem nú er staddur á Íslandi í þeim erindum að mæla hreyfingar jökla á landinu.  Mælingarnar fara fram með mjög fullkominni tækni, í samvinnu við íslenska vísindamenn. Þeir hafa tekið þátt í þróun þessara mælitækja einnig.

Maðurinn sem við var rætt notaði enska orðið "stream" þegar hann var að lýsa hvaða fyrirbæri verið væri að mæla varðandi skrið íslenskra jökla. Hlýjuspuninn á RÚV miðlaði til okkar þýðingu þessa lykilhugtaks í fréttinni og breytti því sem með réttu átti að þýða á íslensku "streymi"; "skrið" eða "hreyfing" í sögnina að hopa (nh). Þetta er hrein fölsun. 

Þarna er vegið að faglegum heiðri þessa bandaríska vísindamanns, sem sennilega mun aldrei fá að vita að mistúlkuð orð hans voru notuð af ríkisstyrktum fjölmiðli til þess að renna stoðum undir persónulegar skoðanir þeirra sem þar starfa og telja það hlutverk sitt að innræta viðskiptamönnum sínum vissa afstöðu í ýmsum málum. Hann var nokkuð örugglea EKKI að tjá sig um afleiðingar hnattrænnar hlýnunar, né að hann væri hingað til lands kominn í þeim tilgangi að færa sönnur á kenningar um slíkt.

Rétt enskt orð yfir hopun getur verið sagnir eins og "recede", "remit", "retract", "contract" eða nafnorðin "recession", "remission" eða "shrinkage", bara svo örfá dæmi séu tekin.

Orðið sem þessi ágæti vísindamaður og starfsmaður NASA (Geimferðastofnunar Bandaríkjanna) notaði (stream) getur ekki í neinu orðasambandi merkt það sem þarna var notað í fréttinni, s.s. íslenska sögnin "að hopa" (í nafnhætti).

Svona er matreiðslan, þessi huglæga.

Svona lævísi og slóttugheit í miðlun upplýsinga leiða óhjákvæmilega til forheimskunar. 

Svona sjoppur þarf að þrífa.

 

Hugur vakinn um ánauð þjóða.

Eitt grundvallaratriði gleymist algerlega í opinberri umræðu um skuldir Íslands, viðskiptakjör, vaxtabyrði og framtíðarhorfur. Þetta veigamikla atriði snertir alla verslun og viðskiptaheim allrar heimsbyggðarinnar. 

Það er athyglisvert að lesa hin háloftugu fyrirheit sem gefin voru á bandaríkjaþingi á árinu 1913 við þau merku tímamót að lög um Seðlabanka landsins voru samþykkt. Það gekk ekki átakalaust og telja ýmsir sem kynnt hafa sér þessa sögu að a.m.k. tveir af forsetum Bandaríkjanna, hugsanlega fleiri hafi verið myrtir til þess að hin nýja skipan mætti komast á. Það er söguleg staðreynd að bandaríska auðmannafélagið reyndi ítrekað að fá Andrew Jackson ráðinn af dögum vegna deilna um yfirráðin yfir útgáfu gjaldmiðilsins sem þá var notaður vestra. Það er athyglisvert að á sama tíma og þessi nýja stofnun var sett á laggirnar voru lög um tekjuskatt samþykkt. Til hvers skyldi það hafa verið? Víkjum að því síðar.

Eftir Íslandsbrunann mikla sem stóð yfir frá árslokum 2006 og allt til 2009 var ákveðið að íslendingar skyldu leita ásjár hjá Alþjóða Gjaldeyrissjóðnum um lán til að tryggja landi og þjóð gjaldeyrisvarasjóð, m.a. til að tryggja fjárhagslegt sjálfstæði landsins; varnir gegn spákaupmennsku með gjáldmiðilinn og það að alltaf væri til handbært fé til að kaupa inn lífsnauðsynlegar vörur. Má þar til nefna lyf, lækningavörur, matvæli, olíuvörur og annað sem við byggjum afkomu okkar og velferð á.

Þau fimm ár sem liðin eru frá lokum brunans hefur verið jákvæð afkoma af utanríkisversluninni. Netto innstreymi í erlendum gjaldeyri nemur meira en 300 milljörðum frá 2008. Vissulega ræður gengisskráning krónunnar miklu um þessa útkomu, en sama fyrirbrigði ræður líka miklu um það að við getum selt vörur fyrir hundruðir milljarða út úr landinu sem ekki væri hægt með evruna skráða á 95 krónur.

Greiðsluafgangurinn af utanríkisversluninni hefur samt enginn verið vegna þess að allir þeir peningar sem komið hafa inn vegna jákvæðs vöruskiptajöfnuðar hafa farið í að greiða veixti og afborganir, m.a. af gjaldeyrisvarasjóðnum sem geymdur er á erlendum bankareikningum sem íslenskir embættismenn hafa í raun takmrakaðan aðgang að eða umráð yfir. 

Þetta er sama sagan um allan heim. Seðlabankar heimsins eru flestir í eigu einkaaðila, enda þótt þeir beri uppljómuð nöfn eins og "The United States Federal Reserve" ..... afsakið, en það er ekkert "federal" við bandaríska seðlabankann. Hann er í eigu sömu aðila og flestir seðlabankar á vesturlöndum, Rússland meðtalið. Þessir sömu aðilar eiga einnig Alþjóða Gjaldeyrissjóðinn, World Bank og þennan sérstaklega ágæta International Bank of Settlements; Alþjóða greiðslumiðlunarbankann í Basel þar sem okkar eigin seðlabankastjóri starfaði einmitt áður en hann var skipaður yfirmaður íslenska Seðlabankans. Kannski hann viji fræða oss almúgamenn við heimskautsbaug um fyrrum vinnuveitendur sína þar í Kantónunum.

Einn þessara manna sem enginn veit neitt um settist í stjórn bandaríska seðlabankans við stofnun hans 1913, en  hann sat einnig í stjórn Bank of England og Deutsche Bank. Hann var Henry Schröder, fjármálamógúll frá Hamborg og af einni auðugustu ætt Evrópu. Á árinu 1932 afrekaði Schröder þessi að koma tveimur þekktum mönnum í valdastöður nánast samtímis. Annar var Franklin Delano Roosevelt. Hinn var uppgjafahermaður úr heimsstyrjöld en var þá að ná að brjóta Þýskaland undir sig: Adolf Hitler. Schröder lagði báðum til ómælt fé í baráttu þeirra um völd og áhrif.

Þegar svo loftárásirnar hófust á Þýskaland í upphafi seinni heimsstyrjaldar að sérstakri ósk Harris, yfirmanns breska flughersins, var búið að prenta kort eftir loftmyndum af helstu borgum og iðnaðarsvæðum Þýskalands. Inn á þessi kort voru merkt svæði sem ekki mátti sprengja í loft upp. Þarna voru á ferð viðsiptahagsmunir nokkurra stærstu fjölþjóðafyrirtækja þess tíma. Afleiðingarnar af þessu voru m.a. þær að iðnaðarframleiðsa Þýskalands náði hámarki á árinu 1944, þegar búið var að dreoa 120.000 - 150.000 bandaríska og breska flugmenn og áhafnir flugvéla sem flogið var inn yfir þýskt landsvæði, beint í kúlnahríð þýskra loftvarnabyssa og orrustuvéla. Hersveitir Hitlers höfðu gnægð af vopnum sem smíðuð voru í verksmiðjum sem margar hverjar voru í eigu erlendra hagsmunaaðila - sem einnig framleiddu vopn fyrir heri bandamanna.

Þegar Napóleon tapaði sinni síðustu orrustu, við Waterloo var þar samankominn mesti fjöldi hermanna og vopna í samtímasögu Evrópu. Alliir herirnir sem þarna börðust voru fjármagnaðir með lánsfé frá þessum sömu aðilum sem nú hafa náð undir sig lykilstöðu í hagkerfi fjölmennasta ríkis jarðarinnar. Það er kínverski seðlabankinn sem nú hýsir það sem annars gæti verið gjaldeyrisforði Bandaríkjanna. Auk tug þúsunda tonna af gulli sem búið er að flytja þangað austur úr vestrænum bankahvelfingum. Mikið af því stolið.

Ísland er í aðstöðu til að brjóta þessa hlekki af sér. Hótað verður allskyns refsingum og höftum. Nákvæmlega eins og gert var með afleiðingar útrásar íslenskra bankamanna. Almenningur á Íslandi á enn eftir að skilja hvað það var sem gerðist. Menn taka ekki fjórtán þúsund milljarða að láni, jafnvel í höllum lögðum gulli og marmara, nema til séu afkastamiklar prentvélar þar sem allur þessi pappír er merktur með andlitsmyndum af forsetum, páfum og pamfílum og á að endurspegla raunveruleg verðmæti.

Þessi tími er liðinn og tímabært að fara að skoða aðrar lausnir en þetta illa tryggða fjármálakerfi og gjaldmiðla sem enn ráða í alheimsviðskiptum. Bandaríski hagfræðingurinn og nóbelsverðlaunahafinn Paul Krugman hefur litlar áhyggjur af skuldasöfnun ríkisins þar í landi. Hann skrifar langar greinar í blöð í viku hverri þar sem hann hvetur til áframhaldandi skuldasöfnunar og hallareksturs á ríkissjóði Bandaríkjanna. Hann veit nefnilega svarið við fyrstu spurningunni.

Tekjuskatturinn var lagður á bandaríkjamenn til þess að tryggja að til væru peningar í ríkissjóði svo hægt væri að borga afkomendum Amsel Rothschild og afkomendum Johns D. Rockefellers vexti af peningum sem þeir þrykktu í seðlaprentvélum sínum og lánuðu ríkinu með baktryggingu í skattstofnum.

Krugman og aðrir, t.d. Bernanke seðlabankastjóri ættu að skrifa svolítið um hverjir hinir raunverulegu herrar eru og segja hverjir það eru sem þiggja vaxtagreiðslurnar fyrir lántökur í seðlabankanum og víðar sem nú nema meira en 17.000 milljörðum dollara. Fyrir að lána ríkinu fé út á ábyrgð sem almenningur ber vegna fjármuna sem hann ætti með réttu að eiga.

Íslendingar þurfa að ráða ráðum sínum um það með hvaða hætti þeir skera sig af þessum klafa og láta ekki skelfa sig til þess að hnoða á sig hlekkina sjálfir eins og þeir hafa alltof oft gert.

Frelsið verður ekki metið til fjár ... fyrr en eftir að menn hafa misst það og vita hverju var til kostað. 

 

Af réttlæti og skömm

Hún var svosem fyrirsjáanleg þessi "gleði" sem braust fram í samfélaginu, alltof víða - eftir að héraðsdómur kvað upp dóm sinn yfir fjórum ákærðum mönnum í næstliðinni viku,  þeirri annarri á aðventu anno 2013.

Gangur réttvísinnar þykir dólgunum of hægur. Enda var búið að kveða upp dóminn á götunni löngu áður en dómskerfið fékk ráðrúm til að sinna skyldu sinni.

"Gleðin" sem braust út með fjálglegum yfirlýsingum um makleg málagjöld er ógeðfelld í betra lagi. Ógeðið sem finna má í opinberri umfjöllun helgast af þremur sjónarmiðum aðallega.

Hið fyrsta felst í spurningunni: "Eiga menn sér engar málsbætur?"

Hið annað er ábending um sakleysingja sem aftökusveitum alþýðunnar yfirsést í áfergju sinni. Hinir dæmdu eiga fjölskyldur; sumir foreldra á lífi; eiginkonur og börn. Enginn sér ástæðu til að hlífa þeim. Hinn góði og háleiti tilgangur helgar hér meðalið eins og ætíð. Á aðventunni einnig.

Hið þriðja atriði er tíminn. Dólgarnir hafa vonandi góða matarlyst þegar þeir setjast að veisluborði heima hjá sér á aðfangadag jóla og snara í sig rjómalöguðum kræsingum með góðri samvisku, fullvissir og fullnægðir af að vita að í landinu ríkir mikið og öflugt réttlæti. Gerechigkeit!

Mikið á eftir að skrifa og tala um Íslandsbrunann en í tilfelli bankanna og starfsmanna þeirra er rétt að biðja menn að fylgja slóð peninganna. Slóðin liggur beint inn í fjárhirslur bankanna aftur.

Enn skal dómur upp kveðinn. Næst yfir mönnum sem gert var að taka þátt í þeim leik sem nú er um dæmdur eða þola starfsmissi ella.

Menn skyldu minnast þess af þessu tilefni að yfir Íslandi öllu hangir refsivöndur alþjóðlegs fjármálavítis. Tveir fullrúar þess buðu sér í heimsókn til Íslands á dögunum og beint í sjónvarpið þar sem annar þessara útvarða vítisins lýsti því yfir með gerskum hreim að kenna þyrfti íslendingum átið.

Vita þeir hvað?

Kannski seðlabankastjórinn geti upplýst menn um hvað er rætt í þessum afkimum þar sem örlög heimsins eru ráðin af mönnum sem enginn hefur séð né heyrt. 

Post Scriptum: Hér er EKKI verið að fjalla um dómsniðurstöðu á einn eða annan veg, svo hefðbundnum útúrsnúningi og afflutningi sé fyrirfram svarað. 

 

Hjólin sem á að snúa .....

Lifum við athyglisverða tíma? Það kann að vera. Sérstaklega þeir sem reyna að skoða og skilja stefnur og strauma í þjóðhagfræði. Of langt mál yrði það að gera slíku skil með tæmandi hætti á þessum vettvangi.

Greina má hugsanleg endalok misbeitingar á kenningum breska hagfræðingsins og prófessorsins Johns Maynards Keynes um inngrip ríkisvaldsins í hagkerfið á samdráttarskeiðum eða í niðursveiflum. Til þess að menn vakni til réttrar vitundar um hvað það var sem Keynes kenndi, virðist þurfa algert hagþrot og upplausn. Keynes boðar hvergi að reka skuli ríkissjóði frjálsra og ríkra þjóða með bullandi halla á hagvaxtarskeiðum. Það er engu að síður það sem hefur verið gert. Afleiðingarnar eru m.a. þær að þegar að kreppir eins og nú gildir, er búið að veðsetja allt heyið í hlöðunni.

Á sama hátt eru kaflaskil framundan hjá þeim hagfræðiáhugamönnum sem best þekkja kenningar austurríska skólans. Best væri ef aðvaranir austurrísku hagfræðinganna Ludwigs von Mises, Friedrichs von A. Hayeks og annarra af þeim skóla rættust sem minnst. Kenningar þeirra og aðvaranir um leiðina til ánauðar birtast okkur sem áþreifanlegur sannleikur á degi hverjum. Það gerist þegar við sjáum hlutdeild ríkisins í þjóðartekjum. Skattskráin og álagningarseðlar. Hvenær er hið sósíalíska alræði fullgert? Við 40% ... 45% eða 50% heildarskattheimtu og samneyslu. Ísland er við 50% og menn biðja um meira. Það er kollektivisk heimska og sögublinda. Allir fæddir í gær.

Svo koma metnaðarfullir einstaklingar sem vilja láta kjósa sig til æðstu metorða út á loforð um brauð og leiki. Öll umræða sett í þeytivindu og þynnt út þar til enginn skilur eitt eða neitt lengur. Enda er sá tilgangurinn. Tala tungum.

Eitt stendur þó upp úr. Agnarlítill frasi. Allir nota hann eins og guðsmennirnir þegar þeir biðja drottinn allsherjar að blessa söfnuðinn:

"Koma hjólum atvinnulífsins af stað". (Skapa atvinnu. Hagvöxt. Hamingju og auðlegð.... eða hvað?)

En .... hvernig? Hvað eiga þessir einstaklingar við með þessum orðum? Hvað er það sem á að gerast og hvernig? Hvaða ráðstafanir eru það sem hið opinbera og aðrir sem hafa áhrif vilja hrinda í framkvæmd? Með hvaða hætti á að setja hin margumræddu hjól af stað? Á hverju þrífst hagkerfið? Hvað er það sem gerist og kann að færa mönnum atvinnu og tekjur? Raunhagkerfið? Á hverju lifir raunhagkerfið?

Prófessor Joseph Stieglitz, einn fremsti hagfræðingur samtíðarinnar og einlægur Keynes-sinni hélt fyrir nokkru síðan mikla ræðu fyrir fullu húsi suður í Ástralíu um hrun heimshagkerfisins. Frábær samantekt á ýmsum hliðum efnahagskreppunnar þar sem reifuð var saga bólunnar sem að lokum sprakk á útmánuðum 2007 og skolaði upp á íslenska strönd ári síðar. Og enginn vissi neitt. Fyrr en eftirá. Jafnvel afburðamaður eins og Stieglitz fellur í þá gryfju að sveifla um sig þessum skrumkennda frasa:

"Setjum hjól atvinnulífsins af stað". Á ensku orðaði hann það svona: "We need to put America back to work". Við nánari hlustun á ræðu Stieglitz kemur nánast ekkert fram um það HVERNIG þetta megi gerast. Við erum engu nær. Kannski er það vegna þess að þær ráðstafanir sem  þarf að gera - ganga þvert á lífsskoðanir manna þeirra sem mestu lofa.

Þá heim.

Á hverju þrífst annars hagkerfi? Er það ekki einmitt eftirspurn eftir vörum og þjónustu? Matvæli, heimilistæki, bílar, teppi, flísar, málning, steinsteypa, þakjárn, garðsláttur, ryksuguviðgerðir, gatnagerð, hönnun, list ....... til hins óendanlega.

Hverjar skyldu vera forsendur þess að eitthvað af þessu sem að framan er talið skipti um hendur og geri það m.a. með notkun gjaldmiðils sem aðilar báðum megin borðs geta treyst?

Svarið er: Kaupmáttur. Einstaklinga og fyrirtækja. (Athugið að hér er ekki notað orðið "peningar", m.a. vegna þess að til þess að það sé hægt þarf aftur að setja = merki milli peninga og verðmæta) Til þess að viðskipti geti átt sér stað á hinum opna og frjálsa markaði þurfa menn að hafa vörur, peninga og traust. Helst sem mest af öllu þessu en kannski í mismunandi hlutföllum. Opinber afskipti: Vaxtaokur, tilskipanir, skattagleði og öfund verka með neikvæðum hætti á alla þessa þætti sem eru lykillinn að líflegu og vaxandi hagkerfi.

Til þess að hjólin snúist þurfa einhver viðskipti að eiga sér stað. Kannski eru menn bara ósammála því. En við sjáum samt sem áður að það gerist ekki við aðstæður sem einkennast af okri, öfund, skattagleði og svartsýni eða umhverfi þar sem leikjafræðin og spákaupmennskan eru í öndvegi. Við þær aðstæður eru einstaklingar og fyrirtæki kerfisbundið rænd sparifé sínu og eignum. Á Íslandi bætist verðtryggingin við. Hún vinnur öfugt miðað við gefin fyrirheit. Hún er fölsuð og leiðir til alvarlegrar slagsíðu á öllum fjármálagerningum. 

Bústólpinn sem ber uppi alla okkar velsæld og auðsæld er einstaklingurinn. Ákvarðanir hans eru það afl sem mótar alla afkomu. Þeir sem hafna þessari staðreynd ættu að bregða sér út í sveitirnar þegar þeir labba út úr nýbrunnu húsi eins og hálf þjóðin gerði haustið 2008. Í sveitunum og annarsstaðar þar sem armar spilavítishagkerfisins hafa ekki náð að binda allt saman á halanum ganga viðskiptin sinn vana gang, en stundum án gjaldmiðils. Gagnsæ verðlagning á vörum og peningum. Það er annað merkilegt fyrirbrigði. Ríkisvaldið með alla sína anga ræður ekki einu eða neinu um þetta. Nóg er að skoða í þessu sambandi hagfræðileg áhrif einokunartilskipunarinnar frá 1602 á íslenskt hagkerfi. Afleiðingar þeirrar gerðar birtast okkur í Jarðabók þeirra Árna og Páls frá 1703 og í flestum matsgerðum á virði fasteigna á Íslandi til vorra daga. Ríkið hækkar þetta mat nú á dögum til að hækka skattstofninn: Næsti meter er einn og tuttugu.

Aftur að hinum téðu hjólum.

Hvað snýr þeim? Svar: Eftirspurn eftir vörum og þjónustu. Aftur. Við hvaða aðstæður getur slíkt skapast? Að mestu við rýmilegar ráðstöfunartekjur einstaklinga og fyrirtækja. Hvernig geta þeir aðilar eignast ráðstöfunarfé?

a) Í hagkerfi sem gengur á lágum sköttum

b) í hagkerfi þar sem almenn laun eru að rauntölu um 15-20% hærri en gerist við núverandi aðstæður.

c) Í hagkerfi þar sem eignarrétturinn er varinn.

d) Í hagkerfi þar sem hvati til sparnaðar er fyrir hendi.

e) Í hagkerfi þar sem áhættu af fjármálagerningum er jafnt skipt

f) Í hagkerfi þar sem mönnum er heimilt að nota þann gjaldmiðil sem þeir treysta.

g) Í hagkerfi þar sem hagsmunir einstaklingsins eru tryggðir gegn ásælni ríkisins eða annarra.

 

Andi lögræðislaganna íslensku segir okkur að frá 16 ára aldri skuli menn ráða sjálfsaflafé sínu og dvalarstað. Eignirnar fylgja, en það er einmitt þetta þrennt sem sósíalisminn og sameignarstefnan ræðst fyrst á þegar blásið er til byltingar. Hvernig fórst Stjórnlagaráðinu í meðferð sinni á einstaklingsbundnum réttindum í drögum þeim að stjórnarskrá sem það skilað af sér? Var ekki einmitt lýst yfir stjórnskipulegri sameign á öllum landsins gæðum nema nokkrum kálplöntum sem menn máttu hafa undir húsvegg hjá sér?

Hjólafrasinn verður ekki sleginn af með einni spjallgrein eins og þessari, en ef einhverjir ábyrgir einstaklingar sem tilheyra margnefndum hópi sem almenningur kallar "ráðamenn" skyldu slysast til að lesa það sem hér er skrifað, þá mættu þeir stundum láta lausnirnar fylgja ráðagerðunum.

 

Fjárlög: Ábyrgðarlaus kröfugerð og umræða

FJármálaráðherrar eru sjaldan öfundsverðir af því sem þeir þurfa að vinna, sérstaklega þegar kemur að fjárlagagerðinni. Þess vegna er rétt að færa þeim einstaklingum og samtökum sem leggja á sig ómælda vinnu við fjárlagagerðina árnaðaróskir fyrir að hafa samið fjárlög ársins 2014 með ábyrgum hætti.

En hver er annars staða þessa fólks gagnvart þeim viðbrögðum sem það fær úti í samfélaginu?

Eftir að hafa fylgst með viðbrögðunum undanfarna daga er óhætt að segja að þau viðbrögð lýsi afar einkennilegum og grunnristum hugsunarhætti. 

Það er vart að sjá að nokkur maður hafi áhyggjur af skuldastöðu ríkisins. 95% þeirra eða svo til hver einasti maður sem tjáir sig um fjárlögin opinberlega gerir það til að rífast og skammast. 

Fram steymir endalaus kröfugerð um allt sem hönd á festir og ríkið á að standa straum af. Allur þessi fjöldi fólks sem lætur svona gerir það án þess að gera sér grein fyrir að það sem verið er að fara fram á eru skattahækkanir. Þegar bent er á þetta snúa menn við blaðinu og segja að taka þurfi til í ríkisrekstrinum. 

Þegar tekið er til í ríkisrekstrinum, eins og reynt er að gera verða sömu aðilar alveg snar og tala um ómannúðlega meðferð á sjúklingum og fátæku fólki.

Þá er spurt: "Allt í lagi, það vantar 125 milljarða í fjárlögin á þessu fjárhagsári til að hægt sé að verða við óskum ykkar og standa við lögbundnar ráðstafanir opinbers fjár. Hvar viljið þið skera niður?"

Þá snúa menn upp á sig og segja: "Lækka laun hjá ráðherrum og bankastjórum ... og já hjá alþingismönnum og taka peninga af hinum ríku"

Also, wunderbar .... en hvað sagði Lenin aftur við vin sinn Dr. Armand Hammer um kommúnisma og þjóðnýtingu - á árunum eftir rússnesku byltinguna?

Bílstólabull ... RÚV eina ferðina enn ....

Það hefur verið aldeilis hryllilegt að hlusta á "fréttaflutninginn" af bílstólavoðanum sem nú steðjar að íslendingum. 

Nytsamir sakleysingjar úr öllum áttum hafa gleypt þessa sögu hráa og hlaupið með hana um alla króka og kima. Umfjöllunin er gersamlega gagnrýnislaus. Hún er á forgangstíma fréttamiðla og stærst er ábyrgðin á skyldumiðlinum sem er auðvitað inni á hverju heimili í landinu.

Hvað er hér á seyði? Sannleikurinn er að á bakvið þennan hræðslufarsa stendur ekkert annað en Evrópusambandið. Það samband er tollabandalag. Uppskáldaðir öryggisstaðlar og hreinar og beinar lygar um að aðrar vörur en þær sem bera ECE stimpla séu hættulegar öryggi ykkar lesendur góðir eða barna ykkar.

Öryggisstaðlarnir sem sífellt er vitnað í eru annað form vörugjalda. Þessi sérkennilega staða er komin í framkvæmd í íslensku tollskránni. Hún er stútfull af upplognum tilvísunum í "Öryggisstaðla" sem birtast í formi vörugjalda á allar vörur sem aðrir framleiða. Sérstaklega bandarískar og kanadískar. Skoðið þessi tilteknu númer í tollskránni og sjáið með eigin augum hvílik endemi er hér á ferð.

Hér er skemmtileg saga af þessari þvælu og þessu svindli öllu saman:

Fyrir nokkrum árum vann greinarhöfundur hjá stóru fyrirtæki sem flutti inn tugþúsundir vörueininga til sölu á Íslandi, m.a. tiltekinn öryggisbúnað sem notaður var á flest allar lögreglu- sjúkra- og björgunarsveitarbifreiðar á landinu. Allt gekk vel í þessari sögu þar til einn dag vorið 1996 að ég fór með eina af þessum bifreiðum til skráningaskoðunar hjá opinberu fyrirtæki. Þar var þess krafist að téður búnaður væri fjarlægður þar eð hann ekki stæðist EEC / ECE staðla. E-merkingar vantaði á búnaðinn. Drossían fengi ekki skoðun fyrr en búið væri að brýna klippurnar.

Tekin voru nokkur eintök af þessum búnaði og send til viðurkenndrar prófunarstofu í Þýskalandi og þess óskað að búnaðurinn væri mældur eftir EES stöðlum og niðurstöðurnar kynntar í samræmi við það. Það var gert og búnaðurinn stóðst eða bætti um betur öllu sem evrópskir staðlar gerðu ráð fyrir.

Niðurstöðurnar voru sendar dómsmálaráðuneytinu íslenska og þess óskað að t.d. Iðntæknistofnun fengi heimild til að gefa út prófunarvottorð og staðfestingu á að tækin stæðust alla staðla sem í gildi væru innan EES.

Þessum kurteislegu óskum var hafnað tafarlaust með miklum þjósti og yfirlæti. Var þess krafist að fyrirtækið hætti að selja þessi tæki, sem voru talin ómissandi á og í björgunartæki á Íslandi. Þess var líka getið að hin þýska prófunarstofa væri ekki á vegum EES, hefði enga lögsögu á Íslandi og vafi léki að öðru leyti á sannleiksgildi þess sem þaðan kæmi.

Þessu var að sjálfsögðu hlýtt. En sagan er ekki búin.

C.a. þrem mánuðum síðar birtist ljósmynd á áberandi stað í einu íslensku dagblaðanna þar sem starfsmenn úr íslenska dómsmálaráðuneytinu voru að skála við starfsmenn þessarar þýsku prófunarstofu við opinbera athöfn sem efnt var til vegna giftusamrar niðurstöðu úr prófunum stofunnar á tilteknum tæknibúnaði þar sem allt aðrir og merkilegri hagsmunir voru í húfi.

Ísland er ekki í Evrópusamandinu. Ekki láta opinbera fjölmiðla eða aðra ljúga að ykkur að þjóðir utan EES kunni ekki að búa tl barnabílstóla eða annað sem máli skiptir.

Það eina sem hefur gerst er að búið er að tilkynna ykkur hverjir megi beita ykkur einokun. Og núna af hverju. 

Alles in die Nahme der Sicherheit !