Byltingarsporið

Sólarhring eftir fárið í ráðherrabústaðnum er hafin ný mótmælahreyfing. Aðsóknin að mótmælunum ku hafa slegið öll met.

En þá gerist margt skrítið. Eins og í öllum góðum byltingum og vondum. Fjölmiðlar hafa eðlilega haft áhuga á þessum hasar og hafa í þvi sambandi tekið ýmsa einstaklinga tali og spurt hvernig gangi.

Svörin eru flest afar athyglisverð. Það er vegna þess að rauði þráðurinn í þessum hasar er strax farinn út í aðra sálma en þá sem snúast um meint afglöp og klúður æðstu manna.

"Það eru til nógir peningar í landinu, til þess að allir geti haft það gott" sagði einn ... og "Útgerðin situr að öllum auðnum" ... og annar sem ávarpaði þjóðina frá Kaupmannahöfn í útvarpsfréttum Ríkisútvarpsins 4. apríl á meðan 10-15 þúsund manns stóðu og börðu tunnur á Austurvelli.

Þessi ágæti maður var heyranlega mjög æstur og reiður. Taldi hann að við blasti hrun í ferðamennsku og að Ísland væri orðið að alþjóðlegu athlægi vegna fréttanna af matarholum forsætisráðherrans. Svo kom ógurlegur reiðilestur um að íslenska krónan væri þjóðarböl og við yrðum að losa okkur við hana. 

Þarna fór semsagt byltingin út af sporinu og við tók hefðbundið pólitískt argaþras þar sem gömlu sögukommarnir og miðstýringarsinnarnir - og nokkrir nýir líka settu sig í sínar kunnuglegu stellingar sem eru í eðli sínar byggðar á ónýtum og úreltum kenningum samfélagshugsuða frá 19. öld. 

Það sem framundan er eru þá hefðbundin átök um þjóðskipulag og hagstjórn. Al-íslenskt þras um sósíalisma og miðstýringu eins og maður upplifði í menntaskóla. Æstir krakkar sem lásu bara Þjóðviljann.

Þá er alveg upplagt fyrir t.d. fréttamenn Ríkisútvarpsins að biðja viðmælendur sína, eins og manninn  sem talaði frá Kaupmannahöfn með svona sterkar skoðanir að útskýra eftirfarandi:

Að krónunni genginni taka við ný vandamál og viðfangsefni í opinberri hagstjórn og varða m.a. greiðslujöfnuð við útlönd við aðstæður sem skapast þegar gæftir til lands og sjávar versna ásamt erfiðleikum á erlendum mörkuðum. Netto útstreymi gjaldeyris og þurrð í varasjóðum af þeim sökum.

Hvaða tillögur hafa þessir sérfræðingar, viðmælendur Ríkisútvarpsins og aðrir um ráðstafanir í fjármálum landsins við slíkar aðstæður?

 

Að kjöri loknu ...

Pexið um "bréf" utanríkisráðherrans hefur haft í för með sér hefðbundið gengisfall tungumálsins og þýðingarmikilla hugtaka eins og "landráð". Betur ósagt látið.

En svo fáum við kannski þjóðaratkvæðagreiðslu. Ef það á að gerast eigum við eftir að hlusta á margra mánaða innihaldslaust þras um hvað eigi að standa á kjörseðlinum. Það verður sjálfsagt álíka fíaskó og kjörseðill og framkvæmd kosninganna um stjórnarskrárdrögin sælla minninga. 

Kannski eitthvað á þessa leið:

"Ert þú ekki ósammála því að ei skuli leitað fanga um umsókn og eftirfarandi málsmat á hugsanlegri könnunarumsókn um aðildarviðræður við Evrópusambandið eða slit þeirra?" Þeir sem halda að niðurstaða fáist í þetta mál í gegn um þjóðaratkvæðagreiðslu eru að ganga í hrútshorn.

Svo liggja úrslit kosninganna fyrir. Þá kemur upp nýtt vandamál.

Minnipokamenn munu halda áfram þófinu og mótmæla, stunda sófísk ræðuhöld á öllum sviðum og á öllum miðlum. Vitnað í landvætti og fjallkonuna ... þjóðskáldin. Og allar standandi og fallnar hetjur sósíalismans á Íslandi. Verðandi landstjórar Stalíns krossaðir í bak og fyrir.

Svo verður kosið aftur ... og svo aftur ... þar til "rétt" niðurstaða fæst. Eins og í Danmörku, Belgíu, Frakklandi, Írlandi og víðar. Minnihluti er reyndar meirihluti. Það kemur skýrt fram í máli fulltrúa hans í þinginu.

Við fáum víst peninga og áhrif. Umtalsverð, væntanlega. Og spænska togara sem við styrkjum tapreksturinn á.

Svo kemur reikningurinn. 200 evrur á mann sem okkur ber að greiða til sameiginlegra sjóða fyrir alla norðurslóðastyrkina.

Svo kemur reikningurinn til Seðlabankans eða arftaka hans, fyrir örlátlega útgáfu ÍS-Evra. Eitthvað þurfa milliliðirnir þar að fá fyrir sinn snúð. Kannski eins og 1,5% hækkun tekjuskatts dugi fyrir "umsýslugjaldinu" og pappírinn í seðlana.

Enginn spyr hins vegar þeirrar einu spurningar sem eitthvað vegur:

Hvað er Evrópusambandið ?

Það sem ykkur finnst .......

Við bjuggumst við siðbót og skilvikni. Það var 1993 þegar alnetið var tengt og gervallur heimurinn komst í sveitasímann eins og hann var í gamla daga. Reyndin var svo að allir geta nú hlerað eins og þá og allt fréttist, jafnvel áður en það gerist. Húðirnar rifnar af smælingjum í beinni útsendingu. Allt verður að vera uppi á borðinu  í hinu nýja ríki heiðarleikans. Nóg er að "rökstuddur" og almennur grunur sé um eitthvað til þess að aftakan fari fram. Létta álaginu af dómskerfinu. 

Kannski kemur eitthvað vitrænt út úr þessu öllu saman. Síðar. Þegar hið væntanlega allsherjar siðaráð hefur kennt okkur að skilja siðina eins og þeir horfa við siðatæknum á hverjum tíma. Enginn verður þá undanskilinn og allir munu gera "rétt": Dómstólar, löggjafinn og stjórnmálamenn sem taka línuna frá Siðbótanum. Allt mælt á altari afstæðishyggjunar og tækifærismennsku sem virðist hafa lagt undir sig allan opinberan vettvang. Það sem er rétt eða rangt fer eftir hver mælir og á hvaða degi. 

Ekki skortir á tilsögnina. Álits- og skoðanastjórar hía á andstæðar skoðanir eins og bullur í skólaporti. Tala svo um nauðsyn gagnrýnnar hugsunar. Þegar kemur að kosningum er álitið og almannaviljinn meitlað til með skoðanakönnunum og mjög svo "fræðandi" viðtölum eins og einu sem tekið var við íslenskan heimspeking á úrvalstíma í einum af stóru miðlunum korteri í kosningar til þings vorið 2013. Spekingurinn með silkihúfuna sem þarna talaði fór á tíu mínútum yfir félagslegar hreyfingar og ráðandi stefnur sl. 200 ár. Lýsti þar sigurvegurum þessarar keppni um almannahylli. Það var félagshyggjan kryddlegin í sósu ófara og ófriðar. Still good! Aðdáendur frelsis og sjálfstæðis skilja ekki hina flóknu mynd. Helmingur Nóbelsverðlaunahafa í ýmsum greinum félagsvísinda á 20. öld skildi allt á skjön líka.

Svo er að velja sér forystumenn til að synda í þessu feni. Þeir eru einnnota, sérstaklega ef þeir hafa skoðanir á umdeildum málum. Aðsópsmiklir einstaklingar fá að kenna á straumkastinu sem myndast í kringum athafnamenn sem eiga fjölmiðla. Þeir tryggja sér réttarfarslegt "ónæmi" og koma því til leiðar að bannað er að segja allt um sumt. Skoðanafrelsið byrjar á "sko...". Fyrstu fórnardýrin eru menn sem trúa á ígrunduð gildi í ýmsum þjóðfélagsmálum.

Hinir "vísu" og "réttlátu" verða að fá vinnufrið og ábendingar um brotalamir í þankagangi og málflutningi þeirra fá á sig háð og spott, m.a. í árlegri paródíu sem sýnd er með ærnum tilkostnaði í sjónvarpsstöð Fraulein Andropovu. Á gamlárskvöld þegar sauðirnir sitja fullir við silfurlampann. Og borga fyrir með eingreiðslu til innheimtumanna ríkissjóðs. Hér þarf fátt að bæta.

Gamanið heldur áfram. Heimskan flæðir fram og á sér margar birtingarmyndir. Næsta afrek verður máske undirritað á útmánuðum þar sem taflið út af kjarasamningi læknanna verður væntanlega jafnað. Þer með skolar á haf út þeim árangri sem virðist vera að nást í rekstri efnahagsstarfseminnar. Þriðja kynslóðin endurtekur mistökin og skellir sér í stríð. Hér er ekki nema 70-80 ára reynsls af svona salibunum. Sjáum til. Vonin felst í því að nú er pólitískt hlaupár. Engar kosningar. Svo vitað sé.

Tekin var pólitísk ákvörðun snemma árs 2009 um að láta heimilin í landinu taka skellinn af vísitöluhækkun alls kröfusafns hinna föllnu banka. Enginn þarf að undrast það .... þetta er leiðin sem alltaf er farin. Pólitísk ákvörðun. Nú er búið að benda á þetta og spurt hvort ekki sé rétt að athuga málið. Það verður auðvitað ekki gert. Það er vegna þess að sendiboðinn ber hatt í vitlausum lit.

Í kvöldfréttum dagsins í dag var svo upplýst að mikil ólga sé í einu þingherbergi vegna leka. Þegar ólgan er búin og mönnum líður betur kemur í ljós að lætin snerust ekki um lekann, heldur pólitískan kúrs þess sem lak. Þannig verður eftirleikurinn og hann nær að mörkum þess næsta. 

Þetta er nú frekar skorinort, sé mið tekið af mönnum sem vasast í þjóðmálum og svara aldrei neinu sem að þeim er beint öðru vísi en í óbeinni ræðu og í þriðju persónu.

Þannig gera þeir sínar skoðanir að ykkar. 

Görótt "Kryddsíld"

"Kryddsíldar" þátturinn á Stöð tvö er lélegasti og ómerkilegasti sjónvarpsþáttur af innlendum vettvangi sem ég hef séð árum saman. Það er fyrst og fremst eigendum sjónvapsstöðvarinnar að kenna og etv. þáttargerðarfólki.

Ég er ekki viss um að gamlársdagur sé endilega rétti dagurinn til að snýta mönnum út af óþverramálum - óháð ábyrgð eða öðru.

Kauðaskapurinn og smekkleysið sem einkenndi stjórn og framgang þáttarins tekur flestu fram sem ég hef séð. Enginn gesta hinna ágætu fréttamanna treysti sér til að stíga fram og stöðva af það sem af stjórnendum var talið hentugt "Gelegenheit" til að taka Bjarna Benediktsson og helst allan Sjálfstæðisflokkinn til bæna. Einan og sér. Bjarni svaraði af kurteisi eins og honum er lagið og kemur því óskaddaður frá þeirri auðmýkjandi hirtingu sem annars átti að hafa á honum í þessu gilli.

Stjórnmálaferlill innanríkisráðherrans fyrrverandi tók enda á árinu vegna umdeilds máls. Óþverrahátturinn og fantaskapurinn sem fjöldi fólks hefur þurft að líða af hendi hinna "réttlátu" og "vísu" gerir meira en að afsetja yfirsjónir Hönnu Birnu Kristjánsdóttur.

Þær eru léttvægar í hinu víðara pólitíska samhengi þessa máls, sem m.a. birtist vel í umræðu fyrir nokkrum dögum síðan þar sem nokkrar pottasleikjur héldu því fram að sá gjörningur að framvísa fölsuðum persónuskilríkjum væri löglegur.... þegar illa stendur á.

Réttarfarið á Djöflaeyjunni

Lögfræðileg umræða um persónuskilríki á þessum drottins degi 22. desember anno 2014 er algerlega súrrealísk:

Lögskýringarnar og tilvitnanir í rétttarheimildir sem heyrst hafa í dag þýða í raun að það er heimilt að framvísa fölsuðum skilríkjum á Íslandi ef illa stendur á.

Það á eftir að koma sér vel fyrir fjölda manns.

 

 

 

Á eyðisandi .....

Nú liggur fyrir skv. viðtali á RÚV í kvöld, 4. nóv - að forysta samtaka ferðaþjónustunnar er á móti því að almennilegur vegur verði byggður yfir Sprengisand. Hlýtur að vera á misskilningi byggt eða vanþekkingu á hugsanlegu mannvirki.

Átti ekki von á svo mikilli vitleysu frá þessu góða fólki. Það hefur ef til vill ekki lesið verkefnis- og hönnunarlýsinguna, en þar er tekið fram að vegurinn verði all miklu mjórri en td. þjóðvegur 1. Hann er 10 m. breiður.

Nýi vegurinn yfir Sprengisand verður of mjór fyrir flutningabíla ef gæta á viðtekins öryggis. Átti von á kaffihúsastyrjöld út af þessu en vitleysunni rignir úr gagnstæðri átt.

Skuldadagar og Veruleiki

Á Íslandi ríkir upplausn. 

Upplausnin og vitleysan sem flæðir fram á opinberum vettvangi á upptök sín á ýmsum samfélagsmiðlum og fjölmiðlum. Menning stjórnleysis og afstæðishyggju ræður. Trúðarnir eiga daginn. Látum einstök mál vera en spyrjum samt hvað gæti verið næst. Hér er ein tilgáta: Stóra Rauðrefsmálið sem er aðeins að láta á sér kræla í kjölsogið af byssumálinu, hvalbeinsmálinu og öðrum álíka, en mun sennilega falla í skuggann af fyrirsjáanlegum hasar út af  skýrslu lögreglunnar um óeirðir og uppþot, grjótkast og meiðingar.

Læknar og tónlistarkennarar eru í verkfallsaðgerðum og stóru landssamtökin nötra af æsingi eins og sjálf Bárðarbunga. Tilefnið er hégómi og peningagræðgi. Annarra.

Skuldir íslenska ríkisins nema allt að átjan hundruð milljörðum króna. Vaxtabyrðin af þessum ósköpum er um 83 milljarðar á ári.  Þetta er veruleikinn sem gnæfir yfir alla þvæluna. Allir vakandi ? 

Svo kemur snakk um afnám gjaldeyrishaftanna á sömu síðu og ámóta snakk um skuldaskil nýja Landsbankans við þrotabú þess gamla. Talað er um skuldaskil upp á 200 - 300 milljarða króna eins og það sé eitthvað sem muni hverfa út í náttmyrkrið. Ef við þegjum. Nógu lengi.

Það mun ekki gerast. Sama á við um stóran hluta þess sem enn hvílir ofan stíflunnar í Seðlabankanum. Það er óleyst og það er óþarft tal undir rós að segja í fjölmiðlum að ef greiðslan fari fram eins og skylt er, þá falli gengið. Er ekki vandinn oggulítið stærri en gefið er í skyn?  Eru jólin í desember?

Stjórnendur seðlabankans og ríkisfjármála vissu strax í október 2008 hvað það var sem þurfti að gera og hófu vinnu við þær aðgerðir. Neyðarlögin bera því órækt vitni.

Svo var gerð stjórnarbylting í landinu en hina íslensku sósíalista og byltingarhetjur brast pólitískur kjarkur til að láta kné fylgja kviði í samskiptum sínum við kröfuhafana. Það sést af meðförum þeirra á kröfum sem á okkur voru gerðar vegna Icesave og Edge. 

Svarið er það sama og áður:  

Svo kann að fara að íslendingar muni í samskiptum sínum við kröfueigendur þurfa að beita fullveldisréttinum. Látum færustu sérfræðinga okkar útfæra þær aðgerðir, komi til kastanna. Þjóðin þarf að vita; hún á fullan rétt á að fá að vita hvað það er sem við blasir. 

Aðrir sem nú eru að blása til sóknar í kjarabaráttunni sem fyrir dyrum stendur ættu að muna hvern þeir hitta fyrir, verði svo hátt reitt til höggs sem heitið er.

Hvernig væri svo að smala nokkrum sósíalistum á þingi í samninganefnd sem fær það hlutverk að ræða við heilbrigðisstéttirnar um kaup og kjör?

Þeir gætu þá útskýrt það með haldbærum rökum væntanlega hvers vegna þeir telja það vera náttúrulögmál að starfsfólk heilbrigðisþjónustunnar skuli vera ríkisstarfsmenn.  Svona um leið og þeir ræða kaupkröfurnar og lýsa hvers vegna ekki sé nóg til skiptanna. 

Kveinstafir í bjargræði

Ísland malar gull dag hvern. Landburður af fiski (þeim sem má veiða), gæftir góðar til lands og sjávar sem aldrei fyrr. Vorið og sumarið með því allra besta; sprettutíð og væta jafnt skipt. Heyfengur í góðu meðallagi og bændur horfa fram á batnandi tíma með aukinni framleiðslu, lífrænni jafnt sem hefðbundinni og með afrakstri af þrotlausri vinnu vísindamanna er nú búið að þreskja hveiti, rúg, hafra og bygg á mestu góðbýlum landsins. Í öllum fjórðungum. Margt er ógert en framundan eru stór tækifæri.

Bjargræðið besta sem nú steðjar að íslendingum og mætt er með mikilli armæðu, aðallega á stærstu fjölmiðlum landsins birtist okkur í stórum hópi fólks sem hingað kemur með glampa í augum: Sjá Ísland! Ferðamenn.

Halda mætti að mikil vá og harðindi stafi af þessum straumi forvitinna ferðalanga sem hingað eru komnir fyrir atbeina framsýnna markaðsmanna og kvenna sem hafa unnið giftudrjúgt, óeigingjarnt og fórnfúst starf árum saman. Ísland er byrjað að trekkja. Hefst þá lesturinn.

Dag hvern á þessu vota sumri er útvarpað, sjónvarpað og þrykkt í blek miklum fregnum af þessari skelfilegu vá sem að oss steðjar. Heyrst hefur að hinir ætthreinu íslendingar hafi jafnvel þurft að standa í biðröð í kaupfélaginu bara til að ná í tveggja daga gamalt franskbrauð. "Alabatari! Fransí! Biskví!", hrópuðu strákarnir á Pollinum á franska duggara sem þar voru komnir að ná í vatn og vistir. Krakkarnir fengu kex og stöku karl kannski tár af hreinu Cognac. Þannig var því lýst í bókmenntum fyrri tíðar.

En, nú er öldin semsagt önnur. Þrátt fyrir að þessi fjöldi sem hingað leggur leið sína skilji eftir hátt í 300 milljarða króna í valútu láta menn sem óðir séu og allt stefnir í einhverskonar Albaníustatus undir þeirra ástsæla landsherra Enver Hoxha sem reyndar er nú genginn fyrir ætternisstapann fyrir all nokkru.

Kvartað er undan mannfjölda á eftirsóttustu ferðamannastöðum. Rifist er út af þeim í Landmannalaugum,  á Hveravöllum; á Þingvöllum; í Herðubreiðarlindum og víðar. 

Margar hugmyndir eru nú uppi um það hvernig stemma megi stigu við þessari vá. Eigendur sumra hinna eftirsóttu ferðamannastaða vilja nú heimta sérstakt gjald af þeim sem þangað koma. Fyrir hvað er verið að taka þetta gjald? Einfalda svarið er: Áhorf. Aðrir sem ekki eru svo lukkulegir að eiga eldfjall verða að láta sér nægja að innheimta gjald fyrir selda vöru eða þjónustu. Það er mikilsverrt atriði í ljósi þess sem hér fylgir.

Rætt er um það að láta ferðamennina borga einhverskonar gjald eða skatt áður en - eða um leið og þeir koma til landsins. Í ljósi þess að þessir sömu ferðamenn hafa þá þegar keypt flugmiða; leigt sér bíl sumir; keypt mat á uppsprengdu verði; leigt sér gistiaðstöðu auk fyrirsjánlegs kostnaðar á degi hverjun er niðurstaðan sú að gjaldtaka af þeirri tegund sem hefur verið rædd jafngildi einhverskonar pýramídasvindli.

Undirritaður sat fyrir nokkrum árum fyrirlestur á vegum félags hér á landi sem oft hefur verið sakað um að standa í þess háttar svindli. Fyrirlesturinn var mis athygslisverður eins og gengur, en ræðumaður sagði þó eitt sérlega markvert. Hann sagði að litmúsprófið á þess háttar snúist alltaf um það að greina hvort verið sé að selja raunverulega vöru. Með öðrum orðum að kaupandinn telji sig hafa fengið eitthvað fyrir sinn snúð, annað en fögur fyrirheit. Ljóst er að íslenska ríkið mun ekki inna af hendi neina þjónustu eða afhenda neinar vörur fyrir það fé sem safnast kann í gegn um einhverskonar gjaldtöku eins og nú er rætt um að setja á laggirnar. Þá er þess ógetið í þessu sambandi að gjald af þessu tagi verður fljótt að hefðbundinni skattheimtu þrátt fyrir fögur fyrirheit um að féð skuli markað blaðsýft vinstra og biti aftan hægra. Allt dregið í einn dilk og svo hefst prjónaskapurinn á haustþingi. Þá vantar peninga í nýjan spítala eða annað og málin ganga sinn vana gang við Austurvöllinn. Vegirnir frosnir og farfuglarnir farnir til suðlægra landa. Allir. Fjáraukalög. Lokafjárlög.

Þeir sem ætla að njóta ávaxtanna af áratuga markaðssetningu á Íslandi sem ferðamannalandi verða að gera svo vel að ná þeim ávöxtum til sín í frjálsum viðskiptum. Með sölu á mat: fatnaði; bensíni, bílaleigubílum, aðstoð, aðstöðu; kennslu; leiðsögn eða hverju sem er öðru en óljósri innheimtu með valdi án þess að eitthvað sé lagt í hönd viðsemjenda þeirra í staðinn. 

Tugþúsundir manna og kvenna um allt land leggja nú allt sitt i að innrétta gömul hús, laga land sitt og annað umhverfi. Taka oft til þess dýr lán og ryðja nýjar slóðir til að víkka út þann reynsluheim sem boðinn er þessum gistivinum okkar sem hafa margir nurlað saman peningum árum saman til þess að láta þennan draum um eyjuna bláu rætast. Þeir eru ekki bjánar. Þeir lesa blöðin og margir þeirra hlusta af athygli á það sem fram fer hér. Rekstraraðilar sem sinna þessum ferðamönnum greiða skatta sem má nota í títt umrædda uppbyggingu á innviðum þeim sem tengjast ferðamannaiðnaðinum.

Eftir hverju eru þessir farfuglar annars að sækjast hér? Undirritaður hefur haft atvinnu af því áratugum saman að aðstoða ferðafólk við allskonar aðstæður hér á landi. Hef spurt þá marga: "Af hverju eruð þið hér? Hvað viljið þið fá út úr ykkar dvöl?"  Margskonar svör koma. Við erum að tala um þjóðverja, rússa, tékka, frakka, spánverja, ítali, portúgali, dani, norðmenn, englendinga, bandaríkjamenn, kanadamenn, ástrali, kínverja, japani og fleiri. Eitt skín í gegn:

Persónulegur friður og dvöl sem er með einhverjum hætti mörkuð af einveru, jafnvel bara í stuttan tíma. Hjón sem koma af fjalli dæsa og segja: "Við keyrðum í þrjá daga og sáum ENGAN"

Ef íslendingar ætla að kosta nokkru til verndar þeirri ferðamennsku sem giftudrýgst er, þá er það þetta yfirlætislausa markmið sem bíður. Ekki skrum, skellir, hark eða brauk. Einfaldleiki og snyrtileg umgjörð. Íslensk með einhverjum hætti. En markmiðið þarf að vera alveg skýrt. Hvað ætla menn að selja?

Þeir sem ætla að þróa ferðamennsku utan Reykjavíkursvæðisins með því að byggja hótel með löngum göngum í heimavistarstíl fara villur vegar. Það mun ekki ganga. Betra er að reyna að byggja upp eitthvað sem er íslenskt og veitir ferðamönnum innsýn í líf okkar og sögu í gegn um aldirnar. Það er húsakosturinn.

Maturinn er annað. Þar er mikið verk fyrir höndum og það er í gangi í öllum sveitum landsins: Á síðustu ferðakaupstefnu sem haldin var í vetur var mér rétt krukka með sírópi sem eimað var úr trjásafa úr íslensku birki. Hreint afrek.  Unnið eftir mörg þúsund ára gömlum aðferðum sem frumbyggjar N-Ameríku beita enn í dag við að búa til sitt eigið síróp úr safa hlynsins. Nauðsynlegt er að hlúa að matvælaframleiðslu með þjóðlegu sniði í sveitum landsins. Til að það megi takast þarf að gerbreyta öllum reglum um slíka framleiðslu og stórauka rétt manna til heimaúrvinnslu úr öllum afurðum sem býlið gefur af sér. 

Byggja þarf upp fyrsta flokks veganet inn á hálendið með skýrt afmörkuðum hætti og setja þar upp miðstöðvar til þjónustu; eftirlits og björgunarstarfa. Vegakerfi upp á þúsundir kílómetra liggur nú þegar um  hálendið í allar áttir en það virðast menn ekki vilja viðurkenna. Undirritaður hefur þurft að miða út fólk á bílum fjarri öllu og öllum þar sem öll kennileiti eru óviss. Tjónið sem þjónstuaðilar á þessu sviði verða fyrir af hinum ónýtu og hættulegu vegum hlýtur að hlaupa á milljörðum. En umhverfisverndarsinnarnir í 101 Reykjavík mega ekki heyra það nefnt að nokkrum steini sé velt við og því heldur firringin áfram: Bilaður bíll við Fjórðungsöldu; rifin dekk og brotnar felgur - allt á tjá og tundri og 2000 manns í röð í bílum fyrir aftan og enginn kemst neitt vegna urðar og grjóts. Já og fyrir vitleysingum sem ekki er þverfótað fyrir hér við sjávarmál.

Stanslaust er klifað á nauðsyn á uppbyggingu. Það er eitt. Svo er býsnast yfir ofsagróða, skattsvikum og alls kyns hyskni; áburði sem allir aðilar í greininni þurfa að liggja undir. Hlaupið er með æsingi í fjölmiðla og látið að því liggja að þeir sem hafa tekjur af þjónustu við ferðamenn séu að hýrudraga restina af þjóðinni. 

Afsakið, en hvert fara þessir nálega 300 milljarðar í gjaldeyristekjum sem greinin leggur illa höldnu þjóðarbúinu til? Þeir fara beint í ríkiskassann í gegn um haftakerfið sem Seðlabankinn rekur af mikilli nákvæmni. Og tekjurnar sem rekstraraðilar fá í sinn kassa í gegn um posann eru ákvarðaðar af þessari sömu stofnun í gegn um miðstýrða ákvörðun á gengi íslensku krónunnar. Hvað vlja eignaupptökusinnar meira? Hollt er að minnast þess að þetta fyrirkomulag og afleiðing þess er nákvæmlega það sem konungur Danmerkur ætlaðist til með einokunartilskipuninni frá 1602.

Jú, ekki stendur á svarinu við þeirri spurningu um hvað eigi að gera: Skattleggja ferðaþjónustuna eins og aðrar atvinnugreinar. Ekki nema sanngjarnt segja frambjóðendur í kosningum sem í loforðaflaumi sínum komast í 250 milljónir á mínútuna og eru þó orðmargir sumir. 

Skattlagning umfram það sem nú er stenst ekki, sérstaklega hvað varðar virðisaukaskattinn, ma. vegna þess að ferðamannaiðnaðurinn er útflutningsatvinnuvegur að mestu. Innlendur rekstur, eins og veitingasala og þjónusta lýtur að sjálfsögðu almennum skattareglum en það á ekki við um mikilvægasta hluta þessarar starfsemi sem er sjáf ferðasalan og markaðssetnig á erlendri grundu.

Það sem fyrir liggur að gera þurfi er stórfelld uppbygging á innviðum sem tengjast þessari starfsemi: Vegir í byggð og í óbyggðum; langtíma stefnumörkun í þróun og markaðssetningu undir leiðsögn samtaka ferðaþjónustunnar og öflugustu fyrirtækja í þessum geira. Hlutverk ríkisins í þessum málum er að ryðja brautina; byggja vegi í eiginlegri og óeiginlegri merkingu og setja almennar leikreglur sem allir geta samið sig að. Skattheimta ekki undan skilin. 

Þeir sem hafa keypt sér eldfjöll verða að sæta almennum leikreglum og skapa sér tekjur með frjálsum viðskiptum. Gjaldheimta í formi aðgangssölu að einstökum náttúruvinjum með takmörkuðum hætti getur aðeins farið fram með handrukkun. Enda er hún ekkert annað.  

 

Má bjóða yður íbúð, gefins ?

Áratugum saman hefur tækifærissinnuðum stjórnmálamönnum haldist uppi þessi ómerkilega loforðaþvæla korteri í kosningar. 

"Má bjóða yður íbúð gefins og steik í hádeginu, frian skóla og mat handa krökkunum. Hundrað þúsund kall inn á bankareikning og skemmtiatriði allan sólarhringinn?"

Á þessum takmarkaða vettvangi gefst ekki tími né rúm til að roðfletta alla þessa lukkuriddara. Frægasta dæmið er auðvitað kosningavíxill framsóknar fyrir alþingiskosningarnar 2003. Þar var lofað 90% lánum til íbúðarkaupa. Afleiðingin var 25% hækkun fasteignaverðs á landinu á nokkrum vikum, hugsanlega meira í Reykjavík. 

Enginn fekk þessi lán. Þegar menn hugðust setjast að þessu veisluborði, reyndist um hreint gabb að ræða vegna þess að alveg hafði gleymst að segja frá því að ekki var verið að lofa 90% láni af kaupverði, heldur 90% af brunabótamati. Sem er allt annað fyrirbæri. En skaðinn var skeður og íslenski fasteignamarkaðurinn sprakk í loft upp. Ránið sem á eftir fylgdi er eitt hið stórbrotnasta í íslenskri viðskiptasögu. Er þó af milku að taka. 

Söguleg eftirspurn eftir nýbyggðu húsnæði á Stór Reykjavíkursvæðinu er u.þ.b. 1.000 íbúðir á ári. Það er eðlileg tala vegna þess að hún svarar nokkurn veginn mannfjöldaukningunni og sé miðað við að 3- 4 manneskjur flytji inn í hverja nýbyggða íbúð.

Seinustu árin fyrir Íslandsbrunann var þessi fjöldi nýrra íbúða u.þ.b. þreföld mannfjöldaukningin ár hvert. Enginn hafði áhyggjur af þessu enda var ástandið þannig að menn sáu það fyrir sér að þenslan á byggingamarkaðinum héldi áfram í það óendanlega og sögðu, aðspurðir að ef þeir yrðu uppiskroppa með íslendinga væri nú ekki mikið mál að flytja inn skuldaþræla frá öðrum löndum. Sem og var gert, en sömu aðilar gleyma því að frjálsir menn kjósa með veskinu og fótunum. 

Mörg þúsund milljarðar töpuðust á þessum glæfraskap og hvert einasta heimili í landinu situr uppi með milljóna eða tugmilljóna reikning fyrir þessa framtakssemi sem bankarnir fjármögnuðu sælir og glaðir, m.a. með peningum sem þeir fengu gefins frá háborg hinnar félagslegu forsjár; Íbúðalánasjóði. Vísa í fyrri skrif mín um þau viðskipti.

En það er eitt athyglisvert sem fáir muna í þessu sambandi, en það er þessi umbreyting sem varð á markaðsumhverfinu og skilvrikni markaðarins á þessum glöðu árum að sjálf höfuðborg fjármálalegarar skynsemi og ráðdeildar, bankarnir skyldu verða til þess að opna markaðinn fyrir hópum fólks sem almennt eru ekki þátttakendur í fasteignaviðskptum. Þarna er átt við mjög ungt fólk eða tekjulágt sem almennt hefur ekki langtíma greiðslugetu til þess að efna langa og dýra fjármálagerninga eins og útgáfa veðskiuldabréfa til húsnæðiskaupa almennt innifelur.

Aðstæðurnar sem hér er lýst hafa ótrúlega lítið breyst. Íbúðalánasjóður er reyndar í algerri tilvistarkreppu og bankarnir fara sér hægt í lánum til íbúðakaupa, sem er vel, þótt fyrr hefði verið. Þeir rústuðu fasteignamarkaðnum á sínum tíma og rökuðu saman hundruðum milljarða í verbólguskatt (já, ég er að tala um verðtrygginguna) þar sem eignir upp á slíkar fjárhæðir voru færðar frá þinglýstum eigendum á meðan þeir sváfu svefni hinna réttlátu.

Í stað glæfra eins og þeirra sem að ofan er lýst er risinn upp hópur manna sem vill freista gæfunnar enn á ný. Þeir hafa ekkert lært. Fylgið sem þeir fá á opinberum vettvangi sýnir að fylgjendur þeirrra hafa ekkert lært heldur. Þeir verða þá réttilega rúnir sauðir að boðuðum veisluhöldum yfirstöðnum.

Það er með algerum ólíkindum að stór hluti landsmanna skuli vera svo illa á sig kominn, þekkingarlega á þessum atburðum - að þeir skuli ætla að gleypa hrátt skrumið sem flýtur frá höfuðvígi ríkisforsjár og ríkisafskipta á íslandi - í formi loforða um örlætisgjafir.

Það er sami söngurinn hjá þeim öllum: Allt kostar ekkert. Bara kjósa rétt og gleyma morgundeginum.  Samfylkingin og Vinstri Græn eru eins og fyrr og eins og fyrirrennarar þeirra, uppfull af loforðum sem - ef efnd- verða tekin út af bankareikningum barna þeirra sem ætla að kjósa yfir sig þessi skemmtanahöld.

Nýju flokkarnir sem eru bjartsýnir og vongóðir hafa skautað framhjá öllum erfiðustu spurningunum. Enginn spyr þá um hvers konar þjóðskipulag þeir aðhyllist. Ekkert er rætt við þá um skattamál eða efnahagspólitík.

Þeir sleppa með að klæða sig í skræpótt föt og stofna flokka með nöfn eins og "Nýi Bjartsýni Góðviðrisflokkurinn" sem hefur eitt slagorð: "Hæ krakkar! Það er gott veður!"

Fyrr en seinna dettur botninn úr öllum þessum hipsterum og hláturpokum og þeir setjast niður með hinum og naga steiktar kótilettur.

Kannski með skræpótt bindi.  

 

Ríkisútvarpið: Sarkozy orðinn fasisti líka ?

Enn sendir réttastofa ríkisútvarpsins skilaboð á besta tíma (kl 09:00 í morgun) um það að þeir sem séu enn á móti óheftum fólksflutningum, islamonasisma, öfgafeminisma, umhverfisofstæki og evrópusamrunanum séu fasistar. Þeir kalla þessa hættulegu menn eða samtök þeirra "hægri öfgaflokka".  Allir vita hvað átt er við. 

En af hverju var þessi "fréttaskýring" sett fram í morgun? 

Það var vegna þess að Nicolas Sarkozy, fyrrverandi forseti Frakklands benti opinberlega á staðreynd sem flestir þekkja sem vilja. Þar á meðal nokkrir ráðherrar í núverandi ríkisstjórn Frakklands. Hún er að velferðarkerfi flestra Vestur Evrópuríkja eru gjaldþrota, m.a. vegna Schengen samningsins.

Fyrir þetta fær fyrrum forseti Frakklands á sig tjöru og fiður frá hinum vísu og réttlátu starfsmönnum hins íslenska Reichsradio.

Því er spurt: Hvenær skyldu menn læra sína lexíu um hagfræði og þjóðskipulag frjálsra ríkja?

 

Það gerist þegar framkvæmd og innleiðing hins þolgóða fjölmenningarríkis, sósíalísks áætlunarbúskapar og velferðar leiðir þá alla í biðröð.

Það er biðröðin eftir því að fá að komast í að éta úr ruslatunnunni.